czwartek, 2 października 2014

hello october

Październik, październik, brrr
Przyznam szczerze - nie znoszę tego miesiąca.
Nie doświadczyłam jakoś nigdy "pięknej złotej polskiej jesieni" - zawsze jest ohydnie, wilgotno, szaro, unosi się ta dusząca,senna woń, brrr.
Nie lubię go nie tylko ze względu na spadki ciśnienia, które odczuwam dość dotkliwie (no co mi ta chemioterapia zrobiła w tej dziedzinie?), ale również ze względu na wspomnienia jakie wiążę z październikiem. Tak, przecież właśnie pod koniec tego miesiąca dwa lata temu dowiedziałam się, że jestem chora i wszystko runęło!
Podobno w okresie jesiennym statystycznie najwięcej osób w ciągu roku trafia na oddziały onkologiczne z diagnozą.
Pewnie można to jakoś racjonalnie wytłumaczyć, ale lubię to podpiąć pod moją opinię na temat jesieni, której nieeeee znooooooszęęęęęęęę!

Odliczam dni do kolejnej kontroli. Jeszcze ponad dwa tygodnie. Kurczę, boję się strasznie. Wyczułam dwa guzki na szyi - już dawno, jeszcze przed ostatnim PETem, który nic nie wykazał, ale teraz jakoś wydaje mi się, że są większe. Domyślam się, że to zapewne strach zaciera racjonalne myślenie i osąd, no ale dyskomfort jest okropny i nie mogę się doczekać już na badanie i wynik i świadomość, na czym stoję(czy w ogóle stoję).

Koniec marazmu!!!!!
Cztery bite miesiące spędziłam na absolutnym braku aktywności mentalnej. Mam teraz okrutne wyrzuty sumienia, ale i wielki zapał, by w końcu ruszać z nauką.
Stacja naukowa już przygotowana, książki przetarte z kurzu, notatki odkopane - wracam do roboty. A raczej przypominania, szlifowania, szlifowania i dopracowywania. Dam z siebie wszystko - po raz kolejny.

Te cztery miesiące niewątpliwie dużo mi dały. Połowę z nich przepracowałam, połowę przeleżałam z filmami, książkami i lodami - dużo, bardzo dużo ułożyło mi się w głowie. Znormalniałam.
I tak jak pisałam niejednokrotnie, że nie jestem w stanie dojść do ostatecznych wniosków i usystematyzować refleksji na temat choroby i generalnie życia - dziś poczułam, że już mogę. Mam niesamowite poczucie porządku w głowie.
I jeszcze bardziej niesamowitą chęć napisania dłuższego tekstu - dopiero teraz jestem na to na pewno gotowa i dopiero teraz zaczęłam! Wciągnęło mnie tak bardzo, że po napisaniu tego posta od razu biorę  się za tworzenie kolejnych stron. Chciałabym bardzo, żeby wyszło z tego coś wartościowego i solidnego. I tak naprawdę.... od dziecka marzę o wydaniu swojej własnej książki - mieć na swojej półce z książkami coś opatrzonego swoim własnym nazwiskiem?! Cudowne to musi być uczucie! Zastanawiam się tylko, skąd znajdę środki, by wydać to co napiszę, ale chyba nad tym będzie jeszcze czas się zastanowić. Mam nadzieję, że znajdzie się jakaś dobra dusza, która zechce mnie wspomóc:)

A i przeczytałam ostatnio, takie cudo:
http://dedalus.pl/Szeregowy-chloniak-Dominik-Makowski-
Urzekł mnie dystans, urzekła mnie wrażliwość i poczucie humoru. Urzekł mnie również inny - męski punkt widzenia - duża większość historii nowotworowych z jakimi miałam styczność była autorstwa kobiet. W każdym razie polecam, inspirująca pozycja.


Update mojego wciąż zmieniającego się wizerunku:
A tak sobie siedzę i piszę posta:

Uściski, hugi, odezwę się z nowinami, gdy dostanę wyniki badań.
Dużo siły i odporności na ten ponury jesienny czas!

6 komentarzy:

  1. Myślałaś o medycynie zagranicą? W wielu krajach (np. Danii) studia są darmowe, a łatwiej jest się na nie dostać/utrzymać. No i akceptują polską maturę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak na razie studia za granicą rozpatruję jako 'ostateczność'. Marzę o studiowaniu w Polsce i jako, że trudniej się tutaj dostać - poziom jest dużo wyższy.

      Usuń
  2. Ślicznie wyglądasz! Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Halo, jak tam?

    OdpowiedzUsuń